Al op mijn vierde of vijfde begon ik mijn gevoel te verbergen, diep weg te stoppen waar niemand het kon vinden. Toen die man me op het personeelsfeest toesprak, was ik zeven - acht jong, klein, maar zijn woorden lieten een onuitwisbare echo achter in mij.
Jaren later werd hij een stem, een fluistering die mijn hart weer liet spreken.
Hij was het kanaal waardoor ik opnieuw kon voelen, opnieuw kon zien.
Zo kwamen ook de leraren op mijn pad gidsen die me hielpen de weg terug naar mezelf te vinden."
Op een personeelsfeest van mijn ouders, jaren geleden, was er een vriendelijke man - de baas van mijn ouders. Terwijl hij naar mij keek, zei hij tegen hen:
‘Haar ga je niets kunnen wijs maken.’ Ik was nog klein, maar die woorden zijn me altijd bijgebleven.
Jaren later hoorde ik dat hij zelf de druk niet meer aankon en ervoor koos uit het leven te stappen. Die realiteit kwam hard binnen.
En toch… I will never forget your words. 💫
Ik heb ze later opnieuw mogen herontdekken.
Het raakte me diep om te beseffen dat er buiten mijn moeder toch iemand was die in mij geloofde.
Iemand die iets in mij zag, nog voordat ik dat zelf kon.
Liefs Kristijana ✨
Soms komt erkenning uit onverwachte monden, en laat die je nooit meer los.