Als kind voelde ik alles intens en sprak ik mijn waarheid.
Totdat ik niet serieus werd genomen.
Ik werd aan de kant geschoven en dat raakte me diep.
Langzaam verloor ik het geloof…
Niet alleen het geloof in de wereld,
maar vooral het geloof in mezelf.
Ik verloor het contact met mijn intuïtie.
Ik voelde nog steeds veel,
maar ik durfde er niet meer op te vertrouwen.
Toch bleef er altijd één vonk branden:
ik bleef het goede zien in mensen, in het leven.
En op een dag begon ik opnieuw te luisteren…
naar die zachte, innerlijke stem.
En stukje bij beetje vielen de puzzelstukjes op hun plek.
Ik vond mezelf terug.
Maar niet alleen dat,
ik begon het grotere geheel te begrijpen.
Alles had zin. Alles had mij gevormd.
En nu…
Nu mag ik een stem zijn voor wie het even niet meer weet.
Een herinnering voor wie is vergeten wie hij of zij werkelijk is.
Jezelf herontdekken is thuiskomen,
en thuiskomen betekent delen, dragen, doorgeven.
🙏
Liefs Kristijana ✨
Toen ik mijn stem verloor, sprak een ander mijn ziel aan.